.::: وبسایت گـروه فرهنگـی عتـــرت النبـی (ص) دزفـــــول:::.

به اسم دین، دین را هدف قرار دادن...!!!

          amin 
            بازدید : 77
          سه شنبه 1393/05/14
           نظرات (0)
        

امروز بیش از هر زمان دیگری شاهد رشد و گسترش افراط‌گرایی میان مسلمانان هستیم، آن‌گونه که این پدیده خطرناک به مانعی جدی در راه رشد و تعالی امت اسلامی تبدیل‌شده و تنش‌های بسیاری را در میان مسلمانان پدید آورده است. در این میان، متأسفانه دشمنان اسلام نیز از این فرصت بهترین استفاده را نموده‌اند و با تقویت و هدایت افراط‌گرایی در میان مسلمانان در تلاش‌اند تا استعلای فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و نظامی خویش بر مسلمین را بیش از پیش نمایند.
از همین رو شاید بتوان یکی از ضروری‌ترین اقدامات فرهنگی و مذهبی را مقابله با افراط‌گرایی دانست. اما با این حال هرگونه اقدام در جهت مقابله با افراط‌گرایی مستلزم شناخت کامل افکار مرتبط با آن است؛ زیرا از این رهگذر است که می‌توانیم با بصیرت لازم ضمن رویگردانی از افراط‌گری، مردم را از این ورطه‌ی خطرناک باز داریم.
نکته مهم دیگر این‌که اگرچه به نظر می‌رسد افراط‌گرایی در میان شیعیان و اهل‌سنت دارای خواستگاه‌های متفاوتی بوده و این دو در تقابلی جدی با یکدیگر هستند، ولی اگر بررسی کاملی میان جریان افراط‌گرای اهل‌سنت - که عامه‌ی مردم آن را به نام وهابیت می‌شناسند - و جریان‌های تندرو و افراط‌گرای شیعه داشته باشیم، وجوه اشتراک فراوانی را میان این دو گروه می‌یابیم که می‌تواند ما را به الگوی مشترکی در جهت مقابله با آنها برساند.
البته‌ این وجوه مشترک تنها اختصاص به اشتراکات رفتاری این جریان‌ها ندارد، بلکه وهابیون و افراط‌گرایان شیعه بینش و نگاه مشترکی به بعضی از گزاره‌های دینی نیز دارند.
که در این قسمت به بررسی تعدادی از وجوه مشترک این دو جریان خواهیم پرداخت.
1. تحریم علوم عقلی و مخالفت با به کارگیری آنها:
بدیهی است که در عصر حاضر به‌واسطه تکامل عقل بشری، این نعمت بزرگ الهی می‌تواند به‌عنوان رسول درونی نقش مهمی را در هدایت جوامع بشری ایفا نماید. از دیگر سوی ملحدان و دین‌ستیزان نیز با تکیه بر علوم عقلی درصددند تا اندیشه‌ی دینی را در تعارض و ضدیت با عقل قرار داده و آن را به صورت خرافه‌ای بشری جلوه دهند. همه این‌ها موجب شده تا امروز لزوم بهره‌گیری از علوم عقلی و فلسفه در مباحث دینی بیش‌ازپیش احساس شود. اما با این حال وهابیت از یک‌سوی و افراط‌گرایان شیعه از سوی دیگر به مخالفت با علوم عقلی پرداخته و هرگونه تدریس، تعلیم و آشنایی با آن را مساوی با کفر و الحاد می‌دانند. اگر نگاهی کوتاه به ردیه‌های این دو جریان بر علوم عقلی داشته باشیم، در می‌یابیم هر دو گروه با نگاهی مشترک و یکسان به تبیین مخالفت خویش با علوم عقلی می‌پردازند. متأسفانه تکفیرها و برخوردهای تند این دو جریان بر علیه کسانی که به تدریس و تعلیم علوم عقلی می‌پردازند موجب شده تا تبیین شایسته‌ای پیرامون بسیاری از آموزه‌های دینی صورت نگرید و همزمان با هجوم افکار معاند از بیرون، اسلام از درون نیز مورد جفا قرار گیرد.
2. ظاهرگرایی در اندیشه‌های دینی:
یکی از نتایج تحریم علوم عقلی توسط جریان‌‌های افراط‌گرا در میان شیعیان و اهل سنت، ظاهرگرایی شدیدی است که این دو گروه به آن دچار هستند. توضیح بیشتر این‌که چون وهابیت مطرح ساختن مباحث عقلی را حرام و ممنوع می‌دانند ناچارا در همه حوزه‌ها متمسک به نقل می‌شوند و هر روایتی را هرچند ضعیف، مبنای اعتقادات و اعمال خویش قرار می‌دهند، همچنین این جریان چون با عقل‌گرایی مخالف است، با هرگونه تفسیر و درایتی در متن روایات نیز مخالف است و این موجب می‌شود آرا و نظرات آنها با شرایط زمانی امروز هم‌خوانی نداشته باشد. متأسفانه افراط‌گرایان شیعه نیز هم‌سو با وهابیت ظاهر‌گرایی در آموزه‌های دینی را سیره‌ی خویش ساخته‌اند، که البته از این روش در میان شیعیان با عنوان اخباریگری تعبیر می‌شود. اگرچه از نام اخباریگری در میان شیعیان بیشتر در قلمرو فقه و احکام عملی یاد می‌شود و زمانی که کسانی از مرگ رسمی اخباریگری در میان شیعه در قرون پیشین گزارش می‌دهند، مقصود اخباریگری در حیطه‌ی فقه است، بااین‌همه، روحیه‌ی اخباریگری همچنان زنده است و افرادی با آن‌که در وادی فقه خود را مجتهد می‌نامند، ولی عملاً در سایر موضوعات اخباریگری را طریقه‌ی خویش قرار داده‌اند. به دیگر سخن این عدّه جمود، تحجر و بسته ذهنی را در مسائل عقیدتی و کلامی حکم‌فرما نموده و با ضمن تمسک به روایات ضعیف، هرگونه استنباط و درایتی را نیز در روایات ممنوع ساخته‌اند. برای روشن شدن این سخن لازم است به بیان نمونه ای از احکام فقهی بپردازیم. در روایات اسلامی از شطرنج بسیار مذمت شده است. اما از نظر بسیاری از فقها این مذمت‌ها به خاطر آلت قمار بودن شطرنج بوده است، از همین رو اگر زمانی شطرنج آلت قمار محسوب نشود و برد و باخت مالی هم در کار نباشد ، بازی با آن دیگر حرام نخواهد بود. البته بعضی از فقها در اینجا احتیاط را مبنای کار خویش قرار داده‌اند و یا به صورت كلى و مطلق، فتوا بر تحريم شطرنج داده‌اند. همه این نظرها بدان جهت که نظری اجتهادی هستند مورد احترام می‌باشند. اما با این حال افراط‌گرایان شیعه هرگونه اجتهاد و استنباطی را دراین‌باره بر نمی‌تابند و با عناد و تعصب فوق‌العاده‌ای با آن دسته از فقهایی که فتوا به حلیت شطرنج در زمان کنونی داده‌اند، رفتار می‌کنند و با نادیده انگاشتن مباحث اجتهادی آنان، حکم به حلیّت شطرنج در شرایط کنونی را گناهی بزرگ می‌دانند.

عزیزان می توانند برای مطالعه کامل این مطلب به سایت راسخون مراجعه کنند.

مِــن بـــــاب -یادآوری-...

          amin 
            بازدید : 223
          دوشنبه 1393/04/23
           نظرات (0)
        

با خود می گفتم درسته ماه مبارک از نیمه گذشته اما من باب –یادآوری- بهتر است به آثار دو تا از گناهان توجه داشته باشیم تا بتوانیم انشالله از ادامه ماه مبارک رمضان و شب های قدر بیش تر استفاده کنیم...

ریا

«ريا» و يا به عبارت دقيق تر «شرك خفي» كه نقطه مقابل «اخلاص» مي باشد از جمله گناهان مهلكي است كه در كتب اخلاقي به شدت از آن نهي شده و اعلام گرديده كه هر عملي كه به اندازه ذره اي آلوده به ريا و خود نهائي باشد، در نزد پروردگار بي ارزش بوده و سزاوار عقوبت و كيفر است. در وخامت اين گناه بزرگ همين بس كه در لسان پيامبر گرامي(ص)، از آن با عنوان «شرك اصغر» ياد شده:
«از حضرت رسول(ص) روایت شده كه فرمودند: بدرستي كه بدترين چيزي كه بر شما مي ترسم شرك اصغر است عرض كردند چيست شرك اصغر فرمود: وريا
و همانگونه كه گفته شد اين صفت ناپسند و عمل قبيح، دشمني سخت براي اعمال و عبادات بوده تا جايي كه بنا بفرموده رسول مكرم اسلام(ص): «خداوند قبول نمي فرمايد عملي را كه در آن بقدر ذره اي از ريا باشد. و «ريا» بنا بفرموده امام خميني( ره)در كتاب شريف «اربعين حديث» عبارت است از: (نشان دادن و وانمود كردن چيزي از اعمال حسنه يا خصال پسنديده يا عقايد حقه به مردم، براي منزلت پيدا كردن در قلوب آنها و اشتهار پيدا كردن پيش آنها بخوبي و صحت و امانت و ديانت، بدون قصد صحيح الهي.”(

غيبت

چنان كه گفته شد يكي از عوامل آسيب رساننده به «روزه» گناه و پيروي از شيطان است و اينك بايد توجه داشت كه در ميان گناهان، گناه عظيم «غيبت» در آسيب رساندن به روح و جان آدمي و نيز عبادات او و از جمله «روزه» نقش ويژه اي داشته و سفارش اكيد شده كه از آن پرهيز شود.
غيبت همان گناه عظيمي است كه در قرآن كريم به صراحت از آن نهي شدهو در آيه شريفه 12 از سوره مباركه حجرات آمده كه: )غيبت نكند بعضي از شما بعضي ديگر را، آيا دوست دارد يكي از شما گوشت برادر خود را بخورد در صورتي كه مردار است، پس كراهت داريد او را...”(
از رسول خدا(ص )روایت شده كه فرمود: بنده اي را در موقف حساب قيامت مي آورند و نامه عملش را به او مي دهند، كارهاي خيري را كه در دنيا انجام داده در آن نمي بيند مي گويد خدايا اين نامه عمل من نيست زيرا حسنات خود را در آن نمي بينم. به او گفته مي شود خداي تو اشتباه نمي كند و فراموش نمي نمايد، كارهاي نيكت به واسطه غيبت كردنت از مردم، از بين رفت. پس ديگري را مي آورند و نامه عملش را به او مي دهند و در آن حسناتي را كه بجا نياورده مي بيند مي گويد پروردگارا اين نامه عمل من نيست چون اين همه حسنات كه در آن ثبت است من بجا نياورده ام. به او مي گويند اينها حسنات فلان شخصي است كه از تو غيبت كرده در عوض، حسناتش به تو داده شده است.
حال كه دانستيم اين گناه چه اثراتي در نامه عمل آدمي بجا مي گذارد، بايد اين نكته مهم را يادآور شويم كه «غيبت» اگرچه در همه زمانها و مكانها ممنوع بوده و مورد خشم و غضب خداوند است و لكن در ماه مبارك رمضان بيشتر مورد نهي واقع شده و سفارش گرديده كه از آن پرهيز شود، چرا كه موجب بطلان معنوي روزه و پوك شدن روزه از درون است:
حضرت صادق(ع)از حضرت رسول خدا(ص)روايت كرده كه فرمود: من اغتاب امرء مسلما بطل صومه...: كسي كه غيبت كند مرد مسلمي را، باطل شود روزه او...
آري، غيبت، يكي از مهمترين آسيب هاي روزه است و آدمي را از فضيلت روزه محروم كرده و باعث از دست دادن پاداش هايي مي شود كه در اثر اين عبادت نصيب آدمي مي گردد.
در رابطه با تاثير «غيبت» در روزه و بي خاصيت كردن آن ذكر حديث زير را ضروري مي دانيم كه پيامبر اكرم(ع)فرمودند:
«روزه دار از آن هنگام كه صبح مي كند تا به شب در رود، مادام كه غيبت نكند در عبادت است و همين كه غيبت كرد روزه او پاره( بي خاصيت)مي شود.»

منبع : سایت راسخون

نرمش قهره مانانه...

          amin 
            بازدید : 71
          جمعه 1393/04/13
           نظرات (1)
        

نرمش قهرمانانه از دیدگاه قرآن شریف:

از زمانی که رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با فرماندهان سپاه واژه «نرمش قهرمانانه»را به کار بردند، بازار تحلیل ها و برداشت ها رونق گرفته است. عده ای، این تعبیر را - بدون توجه به سابقه آن در کلام رهبر معظم انقلاب- ناشی از استیصال تفسیر کردند و عده ای تغییر تاکتیک نظام.
جدای از این تحلیل ها، در ابتدای امر، باید به این سوال پاسخ داده شود که در شرایطی که دشمن دست دوستی دراز می کند، وظیفه رهبر مسلمین در این زمان چه خواهد بود؟
«وَإِن جَنَحُواْ لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَکَّلْ عَلَى اللّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ * وَإِن یُرِیدُواْ أَن یَخْدَعُوکَ فَإِنَّ حَسْبَکَ اللّهُ هُوَ الَّذِیَ أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَبِالْمُؤْمِنِینَ» (انفال/ 62-61)
بنا به آیات فوق، شاید بتوان این گونه استنباط کرد که اگر یقینی بر وجود خدعه و فریب در پیشنهاد دشمن وجود نداشته باشد، تکلیف رهبر مسلمین، نرمش در مقابل پیشنهاد آنان است. البته اگر به یقین شواهدی دال بر نیرنگ و فریب در این پیشنهاد دیده شد قطعا ماجرا متفاوت خواهد بود. مروری بر صحبتهای رهبر معظم انقلاب نیز موید همین معناست. آنجا که ایشان فرمودند به این گفتگوها خوشبین نیستند اما مخالفتی هم ندارند. و این یعنی که برمبنای تحلیل ایشان، در رفتار آمریکایی ها، نشانه ای از حسن نیت واقعی دیده نمی شود اما تجربه شرایط جدید نیز خالی از فایده نیست.
نکته دیگر این که در همین سوره و در آیه ۶۰ (وَأَعِدُّوا لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّةٍ ...)، قرآن دستور بر تجهیز مسلمین و تقویت ساخت درونی و بنیه دفاعی میدهد و پس از آن بر پذیرش درخواست صلح دستور می دهد. شاید تعبیر نرمش قهرمانانه نیز ناظر به همین منطق باشد.
تفسیر شهید مطهری در مورد این آیات نیز قابل توجه است:
این آیه مسئله ی صلح و سَلم با آنها را بیان می کند. صورت مسئله این است... اگر [دشمنان] اعلام صلح کنند یعنی تمایل به صلح نشان بدهند، برای پیغمبر چه وظیفه ای است؟ البته اختصاص به پیغمبر ندارد؛ برای رهبر مسلمین که می خواهد با اصول اسلامی عمل کند چه وظیفه ای است؟ می فرماید اگر آنها تمایلی به صلح و صفا و به اصطلاح امروز به همزیستی و متارکه جنگ نشان دادند تو هم مضایقه نکن، تو هم تمایل نشان بده: وَ اِنْ جَنَحوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَها؛ اگر تمایل به صلح و صلاح نشان دادند تو هم چنین کن، یعنی تو هم حاضر شو.
اینجا کلمه ی «جَنَحَ» آمده است که لغت «جناح» که به معنی بال مرغ است از همین کلمه است. این لغت به معنی متمایل شدن است. «جَنَحَ» یعنی تمایل نشان داد.
در اینجا وقتی می فرماید: جَنَحوا لِلسَّلْمِ کأنّه این جور تشبیه شده است که مرغ وقتی پرواز می کند اگر بخواهد به طرفی گردش کند قهراً بالش به آن طرف کج می شود.
همین طور است هواپیما. پس کأنّه اِنْ جَنَحوا لِلسَّلْمِ یعنی اگر اینها بال خودشان را به سوی صلح و سلامت کج کردند تو هم همین کار را بکن. سپس می فرماید: وَ تَوَکَّلْ عَلَی اللّهِ اِنَّهُ هُوَ السَّمیعُ الْعَلیمُ، چون مردمی که ایمان ندارند فرض این است که به قول و پیمانشان اعتمادی نیست. آنها اعلام صلح کرده اند، ما هم می خواهیم صلح و سلامت باشد، اما از کجا بشود به اینها اعتماد کرد؟ تکلیف چیست؟ در اینجا قرآن می فرماید: نترس و به خدا توکل کن؛ به خدا اعتماد کن اِنَّهُ هُوَ السَّمیعُ الْعَلیمُ که خدا هم شنوا و هم داناست؛ یعنی تو کارت را بر اساس حق و بر مُرّ حق قرار بده، خدا خودش با اسباب و وسائلی که دارد شما را حفظ می کند؛ شما مطابق اصول رفتار بکنید دیگر باقی اش را به خدا توکل کنید.
آیه ی بعد مربوط به همین قسمت است که به خدا توکل کن و از مکر و خدیعه هم نترس وَ اِنْ یُریدوا اَنْ یَخْدَعوکَ فَاِنَّ حَسْبَکَ اللّهُ اگر بخواهند تو را بفریبند یعنی اگر این اظهار صلح و سلامشان خدعه و فریب باشد خدا تو را کافی است. اینها همه برای این گفته می شود که نمی شود به قول دشمن اعتماد کرد هر چند انسان جستجو و تحقیق کند. البته اینها معنایش این نیست که لازم نیست در این زمینه تحقیق کنی که آیا دشمن قصد خدعه دارد یا ندارد؛ نه، سخن این است که یک چیزهایی مخفی می ماند، ولی تو به خاطر این احتمال که نکند خدعه و نیرنگ باشد، اگر دست صلح و سلام به سوی تو دراز شد این دست را رد نکن. این جمله که به خدا توکل کن، اگر بخواهند تو را بفریبند تو خدا را داری، نترس، همه برای این است که می خواهد به پیغمبر (و نه تنها به پیغمبر بلکه پیغمبر مخاطب است؛ بیشتر، مقصود دیگران هستند که زمامدار مسلمین می شوند) بگوید اگر دشمن دست صلح و سلام به سوی تو دراز کرد تو تحت تأثیر این افکار و اندیشه ها که نکند دروغ باشد، نکند خدعه و مکر باشد، امتناع نکن، تو هم دست صلح و سلام به سوی او دراز کن. در این نگرانیها که برای هرکسی پیدا می شود که هیچ کس نمی تواند صد درصد مطمئن بشود که دشمن راست می گوید، تو به خدا توجه کن، به خدا اعتماد کن. فَاِنَّ حَسْبَکَ اللّهُ خدا تو را بس است.
هُوَ الَّذی اَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنینَ ؛ خدا همان است که تو را با آن نصرتی که از آسمان نازل کرد (ظاهراً مقصود از نصرت آسمانی، نزول فرشتگان [در جنگ بدر] است) و به وسیله ی نیروهای زمینی که مؤمنین بودند یاری کرد، یعنی خدا تو را از آسمان و زمین یاری کرد؛ بنابراین جای این نیست که ترس و بیمی در کار باشد.( شهید مطهری، آشنایی با قرآن، ج ۳)
منبع: مشرق

شرح فراق...

          amin 
            بازدید : 45
          پنجشنبه 1393/03/29
           نظرات (2)
        

داشتم به دنبال بهانه ای می گشتم تا از حال و روز خودمان برای شهدا عقده ی دل باز کنم اما می دانم که نه این قلم ونه صاحب این قلم شایستگی چنین نوشته هایی را ندارد اما شرح فراق است دیگر چاره ای نداریم ...

به یاد یکی از جمله های نادر ابراهیمی نویسنده معروف افتادم که در یکی از کتاب هایش نوشته بود "شهادت انتخاب نوعی زندگی است نه انتخاب مرگ" ودر قرآن شریف نیز خداوند می فرماید : کسانی که در راه خدا کشته می شوند مرده نپندارید بلکه زنده اند و نزد پروردگارشان روزی داده می شوند.

(آل عمران/169)

برای همین بود که جرقه ای ذهنم را روشن کرد و آمدم تا با زبان بی زبانی برای شهیدان شهرم از دنیایی که آن ها به کم تر از پر کاهی به آن اهمیت می دادند سخن بگویم .. ای شهیدان کدام دردی را بگویم که خودتان ندانسته باشید و به آن اگاه نباشید من احساس می کنم دیگر شهرمان بوی شما را نمی دهد و یا اینکه حس بویایی ما دیگر بوی شما را تشخیص نمی دهد و اصلا شاید هم تقصیر من و امثال من است که باعث شده تعدادی افراد بی اصل ونسب و ازهمه جا بی خبرفریاد شما را تا حدی خاموش کند و جای شما را پر کنند و ما هم خم به ابرو نیاوریم...

آمدم تا حداقل اینجا بتوانم فریادی بزنم فریادی به سرخی رنگ خون شما و بگویم آی شهیدانی که جایتان راحت است و در پیشگاه پروردگارتان عند ربهم یرزقونید دست مارا هم بگیرید....

و در آخر به یاد جمله می افتم که ناگهان دریای ذهنم را به تلاطم می اندازد: ما بیچاره گانیم که ماندیم تا شهید آینده شویم بلکه ماندیم و اسیر آینده شدیم و آینده نماند.....

ما همان نسل جوانیم که ثابت کردیم در ره عشق جگر داغ تر از صد مردیم…

.::کالای ایرانی::.

من تأکید میکنم، اصرار میکنم، از همه‌ی ملت ایران درخواست میکنم، بروید به سمت مصرف تولیدات داخلی؛ این کار کوچکی نیست، این کار کم‌اهمیتی نیست؛ این یک کار بزرگ است.