داشتم تایید می کردم ذهنیات دیگران در مورد فوتبال ایران ، مخصوصا تیم ملی ایران؛ ولی ته دلم می گفتم اینجا ایرانه....
ایرانی که در همه ی صحنه ها شگفتی آفریده . ایرانی که نه تنها در هشت سال دفاع مقدس بلکه پس از آن نیز در صحنه های مختلف از جمله در عرصه های علمی شگفتی های زیادی آفریده به طوری که انگار ایرانی ها به این شگفتی ها عادت کرده اند .
نه تنها ایرانیان بلکه جهانیان نیز ایران را با شگفتی هایش می شناسند حال شاید بگویید خوب همه ی کشورها برای خودشان شگفتی هایی می آفرینند اما من با تمام وجود جواب می دهم ایران شگفتی هایی می سازد که کم تر کسی تصورش را می کند ...
برگردم داشتم از غرور و غیرت ایرانی حرف می زدم ؛ از اینکه ایرانی هر کجا بوده و احساس کرده حماسه آفریده ، و یک حماسه دیگر نیز در ذهن ملت بزرگ ایران نقش بست ...حماسه ای که تا نسل ها بعد زبان به زبان خواهد گشت..
اما همانطور که گفتم ذهنیات بود و کسی از واقعیات تیم ایران خبر نداشت ، واقعیاتی که باعث شد یازده بازیکن تیم ملی ایران تبدیل به یازده یوزپلنگ شوند که کانه جز شکار مسی و یارانش ماموریتی دیگری نداشتند .
چه خیال خامی در ذهن می پختیم و بی توجه به اینکه مگر همین ملت ایران نبود که با شعار (ما می توانیم ) در پیروزی انقلاب تمام جهانیان را انگشت به دهن و حیرت زده کرد.
این بار نیز در عرصه ی ورزشی ما می توانیم را به عرصه ظهور در آوردیم و دیدیم که مدعی قهرمانی جام جهانی به ناچار تسلیم (ما می توانیم) بچه های ما شد .. آفرین بر همتتان...

- امین عزیزی پور-

داشتم به دنبال بهانه ای می گشتم تا از حال و روز خودمان برای شهدا عقده ی دل باز کنم اما می دانم که نه این قلم ونه صاحب این قلم شایستگی چنین نوشته هایی را ندارد اما شرح فراق است دیگر چاره ای نداریم ...

به یاد یکی از جمله های نادر ابراهیمی نویسنده معروف افتادم که در یکی از کتاب هایش نوشته بود "شهادت انتخاب نوعی زندگی است نه انتخاب مرگ" ودر قرآن شریف نیز خداوند می فرماید : کسانی که در راه خدا کشته می شوند مرده نپندارید بلکه زنده اند و نزد پروردگارشان روزی داده می شوند.

(آل عمران/169)

برای همین بود که جرقه ای ذهنم را روشن کرد و آمدم تا با زبان بی زبانی برای شهیدان شهرم از دنیایی که آن ها به کم تر از پر کاهی به آن اهمیت می دادند سخن بگویم .. ای شهیدان کدام دردی را بگویم که خودتان ندانسته باشید و به آن اگاه نباشید من احساس می کنم دیگر شهرمان بوی شما را نمی دهد و یا اینکه حس بویایی ما دیگر بوی شما را تشخیص نمی دهد و اصلا شاید هم تقصیر من و امثال من است که باعث شده تعدادی افراد بی اصل ونسب و ازهمه جا بی خبرفریاد شما را تا حدی خاموش کند و جای شما را پر کنند و ما هم خم به ابرو نیاوریم...

 آمدم تا حداقل اینجا بتوانم فریادی بزنم فریادی به سرخی رنگ خون شما و بگویم آی شهیدانی که جایتان راحت است و در پیشگاه پروردگارتان عند ربهم یرزقونید دست مارا هم بگیرید....

  و در آخر به یاد جمله می افتم که ناگهان دریای ذهنم را به تلاطم می اندازد: ما بیچاره گانیم که ماندیم تا شهید آینده شویم بلکه ماندیم و اسیر آینده شدیم و آینده نماند.....

ما همان نسل جوانیم که ثابت کردیم در ره عشق جگر داغ تر از صد مردیم…